İster evlilikte eşler arasında, ister ebeveynle çocuklar arasında, ister akraba fertleri arasında, isterse de arkadaş ve dost çevresinde olsun; en anlamlı değer verme şekli saygıdır.
Bizim kültürümüzde büyüklerin küçükleri sevmesi, küçüklerin de büyüklere saygı duyması önemli bir yer tutar. Öyle büyütüldük. Çevremiz bizi böyle yetiştirdi.
“İlkem: Küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak; yurdumu, milletimi özümden çok sevmektir. Ülküm: Yükselmek, ileri gitmektir…” sözlerini her sabah bağıra bağıra okuyarak büyüdük.
Çocukluğumda köydeki büyüklerin neredeyse tamamı yanlış bir şey yaptığımızda bizi azarlar, yanlışın büyüklüğüne göre de bir iki sille atardı. Kimseye de bir şey anlatmazdı.
Biz de sen kimsin ki bizi azarlıyorsun diyemezdik. Yaptığımızın yanlış olduğunu bilir, ona saygıda kusur etmezdik. Anne-babamıza söylemediği için de şükran duyardık.
Maalesef bu sosyal yapı hemen hemen artık yok gibi. Bencil insanlardan oluşan topluluklar da bencilleşti. Neme lazımcılık, bananecilik aldı başını gidiyor.
Büyüklere saygı kalmadı. Bırakın büyüklere saygıyı, annesine, babasına bağıran, hakaret eden bir gençlik geliyor maalesef.
Bizim yetiştirdiğimiz bir gençlik.
Ebeveynler olarak değil, toplum olarak yetiştirdiğimiz bir gençlik.
Bize de ceza olarak yediğimiz hakaretlere boynumuzu büküp içimize içimize ağlamak düştü.
Kime dert yanacaksın ki?
Kime şikayet edeceksin?
Sen yetiştirmedin mi bunları?
Her dediklerini yaptın. Yemedin yedirdin, giymedin giydirdin. Rahat etsinler diye çalıştın çırpındın.
Koştun, yoruldun.
Peki nerede yanlış yaptın?
Bir gün anneme bağırarak konuştuğum, hele de hakaret ettiğim, çok şükür hiç olmadı. Babama ise aklımdan geçirmişliğim dahi olmamıştır.
Ya bizim çocuklarımızdaki bu saygısızlıklar niye?
Bizim hatamız ne oldu ki, böyle bir nesil yetişti?
Yanlış anlaşılmasın herkes için söylemiyorum. Mutlaka iyi yetişmiş, büyüğüne saygı göstermesini bilen ve bunun sorumluluğunda olan gençlerimizin sayısı da az değil. Ama maalesef çoğunluk değiller.
Çocukerkil aileler diye yazı yazmıştım.
Çok şımarttık herhalde biz çocuklarımızı. Ya da biz ebeveynler olarak onlara örnek olamadık.
Sebep ne olursa olsun ektiğimizi biçiyoruz.
Eğer çocuklarımız bize bağırıp hakaret ediyorlarsa, kimseye dert yanmayalım. Anlatmayalım bile. Hemen oradan uzaklaşalım ve bir daha da bu duruma düşmemeye çalışalım.
Bundan sonra telafi edeceğimiz bir konumda değiliz. Artık haddimizi ve yerimizi iyi bileceğiz.
Dua edelim ki, yaşlanıp ele ayağa düşmeyelim.
