Kelimelerin arkasına saklanıp kendimi kaçırmak istemiyorum çünkü..
Yıl sonları önemlidir. Bitişler farkındalıktır. Hele turuncu yaprak kokulu kasım ayının yeri gönlümde ayrıdır. Kasım alışılmış hüzne duyulan umuttur. Kasımda herşey bir başkadır; gözün önündeki perde kalkar, bütün yılın kaotik rüzgarının ardından sessiz bir iç muhasebe yapılır, yükler bırakılır, gerçek ihtiyaçlar anlaşılır, hatalar deneyime dönüşür, düğümler çözülür ve kargaşa yerini tatlı bir telaşa bırakır...
Ufuk çizgisi kasımda daha belirgindir, çünkü uzak gözlüğünü takıp bir sonraki yıla bakmak her zaman heyecan vermiştir insanoğluna. Artık yeniye ileriye bilinmeyene gitme vaktidir. Artık eskinin bitiş çizgisine az kalmıştır. Bu bazen bir eşya atımıyla olur, bazen onsuz olamam dediğin birine yol verirsin usulca eyvallah diyip.. İnsan nesnelerden bağımsızlaştıkça değişken olan herşeyden ve herkesten de uzaklaşıyor aslında; bir nevi bağımsızlığını ilan ediyor evrende. Çünkü mesele bir bağımlılıktan çok deneyimler bütünlüğü sağlamak yolun sonunda. Bu yüzdendir ki yolculuk bittiğinde pek çokları yaptıklarından değil yapamadıklarından dem vururlar. Bu tabiki herşeyi yapmalıyız, her yere ayak basmalıyız demek değil, bu da çünkü başka bir doyumsuzluk ortaya çıkartır ki ruhu bu şekilde memnun etmek çok zordur. Burada asıl olan; olanın en iyisi ve yeterli olmasına duyulan sessiz ve derin huşu hali... Her ne oluyorsa kendimiz ve bütünün hayrına oluyor inancı hem büyük teslimiyet gerektiriyor hem de insanın üzerinden bütün o yükü alıyor.
Yüklerden arınmak için mevsimsel döngülerden yararlanmak önemlidir; zira içimizde küçük bir evren yansıması taşıdığımızı düşünürsek sonbahar bitişleri kolaylaştırır ve yeniye yelken açarken fazlalıkları sarı yaprak edasıyla yerçekimine bırakmamıza yardım eder. Belki bu ay şöyle bir geri çekilip kendimize, çevremize, büyük resme gözlemci olarak yaklaşıp, yargıya varmadan ve karar vermeden sadece durup bakabilir miyiz? Belki tek ihtiyacımız olan durmaktır bu ay.
