Tam 103 yıl önce, “Egemenlik, kayıtsız şartsız milletindir.” ilkesi ile 1920'de Türkiye Büyük Millet Meclisi, Osmanlı Devleti'nin İtilaf Devletleri'nce işgaline direniş göstermek üzere kurulmuş.
23 Nisan, ilk önce 1921'de “23 Nisan Milli Bayramı” olarak anılmış ve 1935'te bir ara “Hakimiyet-İ Milliye Bayramı” denilmişse de 1927'de “Çocuk Bayramı” olarak anılmaya başlandığı gibi öyle kalmış ve en son olarak 1981'de “Ulusal Egemenlik Ve Çocuk Bayramı” ismini almış.
Ben 80'lerin çocuğuydum, bizim yıllarımızdaki çocuk bayramları gerçekten çok şenlikliydi, her sene bir hafta öncesinden, başka ülkelerden 23 nisan günü halk danslarını sergilemek üzere çocuklar gelir okulumuza ve bizler misafir ederdik evlerimizde (maalesef benim ailem yoğun çalıştığı için imkan olmamıştı ama sınıf arkadaşlarımızdan muhakkak ev sahibi aileler olurdu); bir sene Polonyalılar, bir sene Hollandalılar, bir başka sene Arnavutlar, en son hatırladığım Koreliler.. Her bir çocuk farklı bir kültür, farklı anılar… Şimdi hiçbir okulda yabancı misafir çocuk görmüyorum. İstanbul değil, İzmir’deydik ve İzmir’de mümkündü yabancı misafir çocuklar. Şimdi İstanbul’dayım ama hiç görmüyorum artık bunu… Ne oldu ne değişti dünden bugüne bilmiyorum fakat içi boşaltıldı milli bayramların, tadı kalmadı eskisi gibi…
Hadi son bir gayret, son motivasyon milletçe beraberlik için: malum; 14 mayısta, 23 Nisan Ulusal Egemenlik Ve Çocuk Bayramı'na konu olan Meclis'te güncelleme olacak: loading
O zaman, 23 Nisan Marşı’nın melodisini mırıldanmaya bırakıyorum:
23 Nisan kutlu olsun.
Sevinin çocuklar,
Övünün büyükler,
23 Nisan mutlu olsun.
Çok büyük bayram bu bayram,
Herkese kutlu olsun.
Çok büyük bayram bu bayram,
Herkese mutlu olsun.
