Konya’da sokak hayvanlarına yapılan vahşeti maalesef büyük bir üzüntüyle izledim.
Elinde kürek köpeğin kafasına vuran bir görevli. Köpekle bir intikamı mı var, yoksa görevinin gereğimi bunu bilmiyorum. Ama insanlıkla hiçbir ilgisinin olmadığı çok açık.
Bunlar sadece görebildiklerimiz, video kayıtları olanlar. Belki de her gün onlarca böyle olay var ama görmüyor ve duymuyoruz.
Gördüklerimize bir tepki veriyor ortalığı ayağa kaldırıyoruz. Olması gereken de bu. Ama görmediklerimiz.
Yıllarca da bu tür tepkileri verdik.
Sonuç?
Daha fazla zalim. Daha fazla zulüm.
Bir yerlerde yanlış yapıyoruz.
Testi kırıldıktan sonra verilen cezanın fazla önemi yok.
Sorgulamamız gereken bizim toplum olarak kimliğimizdir.
Zalim bir yapımız var mı?
Ben sorulara cevap vermek istemiyorum. Evet demek istemiyorum. Suçu başkalarına atmak da istemiyorum.
Eğer varsa içimizde böyle bir zalimlik, bizim asıl mücadele etmemiz gereken bu olmalı.
Zaman alır mı?
Evet alacak.
Ancak tek çözüm bu.
Zalimlik varsa içimizde bundan sadece hayvanlar zarar görmeyecek. İnsanlar da zarar görecek, ağaçlarda zarar görecek.
Maalesef görüyor da.
Bizde de bir dengesizlik var. Bazı zalimliklere aşırı duyarlılık gösterirken, bazılarını görmezden gelebiliyoruz.
Zalimlik zalimliktir. Bunu yapan da zalimdir. Zulme rıza da zulümdür.
O çaresiz, savunmasız hayvanları, bir intikam duygusuyla, hiç vicdan azabı duymadan, soğukkanlılıkla öldürebiliyorsak, ya da benzeri nice zulümlere sessiz kalabiliyorsak, çok ciddi psikolojik sorunlarımız var demektir.
Önce kendimize soralım. Sınırlarımız nedir? Hangi zalimlikleri yapabiliriz, hangilerine sessiz kalabiliriz.
Sonra da tedavimize başlayalım.
Kendimizi sütten çıkmış ak kaşık görmeyelim. Üzerimizde ne kadar leke var ona bakalım ve kabullenelim. Düzeltmenin çarelerini arayalım. Ancak o zaman kurtulabiliriz toplum olarak zalimlikten.
Bu da zaman alacak, sabır isteyecek.
Biz çok kirliyiz. Gelecek nesillerimiz bari temiz olsun. Bunun adımını atmaktan gurur duyalım en azından.
