Güven

Güven duymak, güvende hissetmek çok önemli, hayati bir konu. Kişi önce kendine güvenmeli, sonra en yakından başlayarak kendisi ile iletişimde olan etrafındaki insanlara güvenebilmeli. Eğer güvende bir problem varsa, kişi güvenemiyorsa bir problem var demektir, maddi manevi tüm hususlar ve tüm kişiler için geçerli bir durum. Haller, hareketler, durumlar, tavırlar, sözler hatta ve hatta düşünceler bile güvenilir olabilmeli.
Güven azalınca iletişim zayıflar, samimiyet azalır, her şey bir yapmacık hal alır.
Güvensizliğin sonuçları ise oldukça kötü; ikili ilişkileri berbat ettiği gibi toplumsal karışıklığa neden olabilecek durumlar içerebilir.
Güven eksilince devamlı endişeli bir hal ortaya çıkar. Güvende hissetmeme hali ise kişiyi içten içe yiyip bitiren bir durum. Güvensizliğin devam etmesi halinde, davranışlarda, hal hareket ve tavırlarda bozukluklar, zamanla düşüncelerde bozulmalar oluşur. Öyle ki, “babana bile güvenme” sözü çok sık kullanılır oluyor. Böyle bir güvensizlik ortamı ruhi durum bozukluklarına neden olabiliyor.
Aile içinde annenle babanla kardeşinle çocuğunla eşinle, çarşıda pazarda, ortaklıklarda, iş yerinde velhasıl senin benim onun olduğu her yerde güven mi? güvensizlik mi?
Peki, ne yapabiliriz?
Evrensel değerlere güveneceksin, sonra, sonra da kendine güveneceksin, olması gerektiği kadar şeffaf olacaksın. Kendimiz hal hareket tavır ve davranışlarımızla güvenilen kişi olacağız, bu hali kendimiz yaşadığımız gibi, birlikte yaşadığımız ve yakın iletişim halinde olduğumuz kişilerle de yaşamaya gayret edeceğiz. Onların rahat davranmalarını (saygı, sevgi, edep dairesi içinde) sağlamaya çalışacağız. Yaşadığımız şu dünyada “güven” duygusunu yaygın hale getirmek için gerekenleri hep birlikte yapacağız.
Selamlar Saygılar Sevgiler