TEK TESELLİMİZ: İNSANLIK ÖLMEMİŞ!

Bu kadar büyük bir felaketin yol açtığı bizleri kahreden yıkımların, ölümlerin arasında umut veren, teselli eden tek şey, uzun zamandır öldüğünü sandığımız " insanlığın" ölmediğini görmek oldu. Ülkemizin güzel insanları bu acı günlerde öyle bir kenetlendi ki, tüm ülke seferber oldu. Çoluk çocuk demeden , var yok demeden, kumbarasındaki harçlığına varana kadar, depremde zorda kalan kardeşlerine gönderdiler. Oyuncaklarını bile gönderdi çocuklar. Sadece ülke içinden değil, dünyanın her yerinden koşup gelen kurtarma ekipleri. İnsanüstü bir çabayla nice canları enkaz altından sağ çıkarmayı başardılar.  Bir yanda hüzün, bir yanda sevinç vardı. Sevincin ve hüznün gözyaşları birbirine karışmıştı.
Ölüm korkunç. Ölüm acı. Ölüm kahredici. Bu acıları tesellii edecek bir şey olur mu?  Oldu işte. İnsanlık. İnsanlık ölmemişti. Yaşayarak gördük. Umutlarımızı yeşerterek gördük.  Hayranlıkla, içimiz ısınarak, insan olmaktan gurur duyarak gördük. Sevinçten gözyaşlarımızı akıtarak gördük. Çok şükür.
Nüfus sayımlarında  neredeyse para sayma makineleriyle sayılması gereken para hırsından gözleri dönmüş paragöz insan müsvettesi mahlukların arasında, aynı havayı teneffüs etmekten öldük bittik artık. 
Azerbaycanlı büyük şair Bahtiyar Vahapzade  bir şiirinde şöyle der: 
" Korkarım öyle bir zaman gele
İnsanlar çoğala, insanlık öle".
Çoğalan insanlar değilmiş, insan kılığında mahluklarmış meğer. Gerçek insanlar az da olsa yine varmış. İnsanlık yaşıyormuş, ölmemiş.
Ve bir de arama kurtarma görüntülerini televizyondan izlerken şahit olduklarımız. Enkaz altında kalan ana babaların, kendilerine ulaşan ekiplerden, önce çocuklarının kurtarılmasını isteyen yalvarışları.
Çocuklarına ve eşine siper olup, onları hayata döndürürken, cansız bedenleri çıkarılan ana babalar.
Enkaz altından bir can daha kurtarabilmek uğruna, riskli binaların altında günlerce canla başla çalışan, kimi zaman da çalışma esnasında kendileri enkaz altında kalan kahraman kurtarma görevlileri. Daha nice insanlık örnekleri.
Son güzel insan ölmedikçe, tek kişiyle bile insanlık var oldukça dünya yaşamaya değer olacak. Tek güzel bir insanın yüzü hürmetine!