ŞİİR ÜZERİNE BİRKAÇ SÖZ

Şiir, yaşam içindir; yaşam, şiir için değil.
Güzel ve anlamlı bir yaşam içindir şiir 
Güzel bir insan, en güzel şiirden de güzel bir şiirdir.
Bu nedenle,  şiirin mükemmel  olması adına na güzel insanların gönlünü
 incitmem, incitemem, incitenlerle de işim olmaz.
Söyleyeceğimi en başta söyleyip rahatlayayım. 
Kötü insandan şair olur mu? Oluyor demek.
 İçindeki zehiri normal, sıradan insanlar gibi 
doğal hir şekilde kusmuyor da; karizmayı 
düşürmemek için, entellektüel bir kılıfa sokarak
 kusuyor. Efendim neymiş? Konu şiir olunca, babasının 
oğlu olsa dinlemez, hata varsa karşısındakini haşlarmış, 
yüzüne karşı etmediğini bırakmazmış. Bunu da şiire 
saygısından ve verdiği önemden ötürü yapıyormuş. 
Edebiyat üslup işi. Eleştiri de öyle. Diyeceğini de, 
söyleyeceğini söyle, eleştirini yap ama usulü 
dairesinde yap. Kırmadan, dökmeden, incitmeden, 
doğduğuna doğacağına pişman etmeden. 
Eğer amacın gerçekten sanat adına bir katkı yapmaksa, 
güzel bir üslupla, gönül kırmadan yap. Bir yerleri
 yıkmadan yap. Hele de kırdığın gönül ise, bunun 
telafisi yoktur. Sözüm ona, dünyanın en güzel şiirini 
yazsan ne olacak. En büyük şiir olan insanı, insan 
gönlünü kırdıktan sonra, onu tamir edecek başka
 hiç bir güzellik yoktur, görmedim daha.